Κόντρα στην Τότεναμ δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον προπονητή του Ολυμπιακού Μάρτινς ότι δεν έστησε σωστά τακτικά την ομάδα. Τουναντίον έκανε ότι καλύτερο μπορούσε για να κλέψει το ματς, αλλά έχει άλλες ευθύνες για τις οποίες θα μιλήσουμε παρακάτω…

Και δεν τα κατάφερε να το κάνει πρώτον γιατί οι Αγγλικές ομάδες στην έδρα τους παίζουν δύο ταχύτητες παραπάνω από τις δικές μας ομάδες, οπότε είναι δύσκολο να αντέξεις τον ρυθμό τους και στα δύο ημίχρονα.

Δεύτερον έχασε από τη γκέλα του Μεριά ο οποίος εξελίσσεται σε μέγιστη καρμανιόλα στην άμυνα και είναι να απορείς γιατί ο Μάρτινς τον εμπιστεύεται ακόμα. Και το λέμε αυτό διότι πολύ διαφορετικό είναι να πας, σε μια Αγγλική έδρα, με 0-2 στο ημίχρονο και άλλο με 1-2.

Το κυριότερο πρόβλημα όμως θα λέγαμε ότι είναι πως-σε αντίθεση με ότι ισχυρίζονταν πολύ στις αρχές της χρονιάς- ο Ολυμπιακός ούτε έχει ένα πλήρες υλικό, αλλά και αυτό που έχει δεν αξιοποιείται ορθολογικά και δίκαια από τον Μάρτινς (ο οποίος είναι ικανός, αλλά όχι κανένας μεγάλος κόουτς όπως προπαγάνδιζαν πολλοί).

Αν ρίξουμε μια ματιά στο ρόστερ και στις ενδεκάδες που παρατάσσει ο Μάρτινς θα διαπιστώσουμε-κατ’αρχάς στην άμυνα- πως ο Μεριά δεν τραβάει, ο Γκασπάρ δεν έχει φανεί ακόμα, ο Τοροσίδης είναι τελειωμένη ιστορία  και ο Μπα σχεδόν παροπλισμένος, οπότε το αποτέλεσμα είναι να παίζει ακόμα ο…ένδοξος 35χρονος Αβραάμ Παπαδόπουλος.

Στο κέντρο ο Μασούρας και ο Μπουχαλάκης δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο, ενώ ο Μπρούνο αποδεικνύεται αποτυχημένη μεταγραφή και επιπλέον ο Ραντζέλοβιτς δεν έχει δείξει τη δεδομένη στιγμή πως είναι τόσο μεγάλο ταλέντο ή έστω έτοιμος να προσφέρει.

Τέλος στην επίθεση Μπενζιά και Γιοβέρα δεν έχουν δείξει τίποτα το ιδιαίτερο, ενώ οι αναμφισβήτητα τεχνίτες Ελ Αραμπί και Σουντανί είναι με εκλάμψεις στο παιχνίδι τους (ίσως και λόγω μεγάλης ηλικίας).

Είδαμε άλλωστε και στο ματς της Τότεναμ ότι ο Ελ Αραμπί, πέρα από το γκολ που έβαλε, δεν έκανε απολύτως τίποτε άλλο στο παιχνίδι. Προσθέστε σε όλα αυτά ότι ο Κούτρης έχει παροπλιστεί αδικαιολόγητα και θα καταλάβετε τι επικρατεί αγωνιστικά στην ομάδα…

Τι μπορούμε να πούμε λοιπόν με τα τωρινά δεδομένα-και αν δεν γίνουν σημαντικές αλλαγές στο ρόστερ-τον Γενάρη ; Πρώτον ότι ο Ολυμπιακός λογικά θα περάσει τον αδύναμο Ερυθρό Αστέρα (και όχι μόνο για καθαρά αγωνιστικούς λόγους), αλλά δεν μπορεί να ελπίζει σε διάκριση στο Europa league με αυτή την ομάδα.

Το κυριότερο όμως είναι ότι το μεγάλο αυριανό ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη είναι κάτι παραπάνω από κωμβικό και πως αν δεν το κερδίσει ο Ολυμπιακός, τότε ο πιο πλήρης ΠΑΟΚ χρίζεται άμεσα το φαβορί και για αυτό το πρωτάθλημα !

Η Λίβερπουλ είναι λοιπόν πρωταθλήτρια Ευρώπης μετά από 14 ολόκληρα χρόνια (και έχοντας 29 χρόνια να κατακτήσει πρωτάθλημα Αγγλίας !!) και ας δούμε-με βάση την εικόνα του αγώνα- πως και γιατί κέρδισε την πάντα αξιόμαχη Τότεναμ με 2-0 και έφτασε στο θρίαμβο…

Πρώτον ο Ποκετίνο της Τότεναμ κάνει ένα σημαντικό λάθος με το να ξεκινήσει τον εντελώς ανέτοιμο Κέιν και να αφήσει στον πάγκο παίκτες όπως ο Βραζιλιάνο Μόουρα (αυτός που είχε βάλει τα τρία γκολ με τον Άγιαξ) και ο Γιορέντε.

Δεύτερον, δίνεται σε χρόνο ρεκόρ ένα πέναλτι που κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να έχει δοθεί, καθώς δεν υπάρχει καμία πρόθεση από τον παίκτη που έκανε την παράβαση, και γίνεται ένα γκολ που-εκτός ότι επηρέασε το αποτέλεσμα- μάλλον χάλασε το παιχνίδι και την εικόνα του στο πρώτο ημίχρονο !

Και χάλασε το παιχνίδι διότι η Λίβερπουλ έδειξε στη συνέχεια να παίζει συντηρητικά για να κρατήσει τη νίκη και να προσπαθεί να χτυπήσει την αντίπαλό της στις αντεπιθέσεις, καταφέρνοντας να γίνεται απειλητική σε κάποιες περιπτώσεις.

Και αν σε αυτό το πρώτο ημίχρονο η Λίβερπουλ δεν ήθελε να παίξει πιο θετικά και ρισκαδόρικα, η Τότεναμ φάνηκε να μην μπορεί ! Κομμένη στη μέση και με αργό transition από το πρέσινγκ της Λίβερπουλ και με τους Κέιν, Έρικσεν,  Σον και Ντέλε Άλι εξουδετερωμένους, απέτυχε να δημιουργήσει οτιδήποτε, αλλά και όποτε δημιουργούσε κάτι τα μπακ της Λίβερπουλ ήταν αλάνθαστα.

Κάπως έτσι έφυγε το ημίχρονο με 1-0 και με τη Λίβερπουλ απόλυτη κυρίαρχο, αλλά το δεύτερο ημίχρονο ήταν μια άλλη ιστορία διότι στην πραγματικότητα η Τότεναμ είναι και δημιουργική και απρόβλεπτη και δεν παραδίδεται εύκολα !

Έτσι λοιπόν στο δεύτερο μέρος η Τότεναμ μπαίνει πιο δυνατά, τρέχει περισσότερο, πρεσάρει  και γίνεται πιο κινητική, ενώ η Λίβερπουλ κυρίως αμύνεται, καθώς μάλιστα, ο Σον  και δευτερευόντως ο Έρικσεν άρχισαν να παίρνουν πρωτοβουλίες και να γίνονται αισθητοί στο γήπεδο.

Ωστόσο μέχρι το 70’ η Τότεναμ, παρά την υπεροχή της, δεν δημιουργεί κλασσικές ευκαιρίες, κάτι που θα γίνει από εκείνο το σημείο και μετά, καθώς μπαίνουν στο παιχνίδι και οι Μόουρα, Ντάιερ και Γιορέντε.

Εκεί όμως θα μιλήσει κυρίως η μεγάλη κλάση του Βραζιλιάνου τερματοφύλακα Άλισον με τις αποκρούσεις του, αλλά και η εύνοια της Λίβερπουλ, ή αν θέλετε η γκίνια της Τότεναμ σε αυτό το ματς, ή και η απειρία της σε τέτοιο επίπεδο (πιο μπαρουτοκαπνισμένη από champions league η Λίβερπουλ).

Και αφού δεν έγινε το 1-1, καθόλου περίεργο δεν είναι που η μπάλα τιμώρησε την Τότεναμ και έγινε στο τέλος το 2-0 από τον νεοεισελθόντα Βέλγου Οριζί. Βλέπετε όταν παίζεις σε αυτό το επίπεδο με μια ομάδα που είναι ταχύτατη στους αυτοματισμούς της και «φαρμάκι» στις αντεπιθέσεις, αυτό ήταν μια αναμενόμενη εξέλιξη…

Όσο για την εικόνα του ματς, οι περισσότεροι γκρινιάζουν ότι δεν είδαμε καλό θέαμα, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι είχαμε απαιτήσει για υπερθέαμα και ανατροπές διότι αυτά μας είχε δείξει το φετινό champions league μέχρι τα ημιτελικά !

Ο τελικός όμως είναι μια άλλη ιστορία και αυτές οι δύο ομάδες που έπαιζαν δεν είχαν καμία διάθεση να θυσιάσουν κάτι στο παιχνίδι για χάρη του θεάματος (και ειδικά ο Κλοπ που η ομάδα του δεν είχε πάρει τίποτα φέτος και αν έχανε και αυτόν τον τελικό, θα χαρακτηριζόταν και looser !)

Τέλος σημειώνω ότι  για εμένα είναι λάθος της UEFA που τραβάει τον τελικό μέχρι τον Ιούνιο, καθώς τα περισσότερα πρωταθλήματα έχουν ολοκληρωθεί πιο νωρίς και ειδικά το Αγγλικό. Γι’αυτό και είδαμε το φαινόμενο αρκετοί παίκτες (όπως πχ. ο Φιρμίνο της Λίβερπουλ που δεν «τράβηξε» χθες) να μην είναι στην καλύτερή τους φόρμα