Αρχικά πρέπει να πούμε πως ούτε γινόταν, ούτε και έπρεπε να πετύχει η Ελληνική πλευρά μια πιο καταδικαστική απόφαση και ανακοίνωση κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας στη χθεσινή σύνοδο κορυφής.

Θα μου πείτε τώρα γιατί φωνάζει η αντιπολίτευση (κυρίως ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δηλαδή) ; Μα γιατί πρώτον η αντιπολίτευση πάντα πρέπει να βρίσκει να πει κάτι αντίθετο για λόγους ψηφοθηρίας. Και αυτοί να ήταν στην εξουσία τα ίδια ακριβώς θα έκαναν…

Δεύτερον αυτή η Νέα Δημοκρατία  έχει δώσει ισχυρά δείγματα εθνικολαϊκισμού, κυρίως στο Μακεδονικό αλλά και σε άλλα θέματα όπως ο τρομοκράτης Κατσίφας και οι σχέσεις με την Αλβανία, όποτε τώρα βρίσκουν την ευκαιρία τα άλλα κόμματα να την εγκαλούν πως ο υποτιθέμενος υπερπατριωτισμός της εξαντλείται μόνο επιλεκτικά.

Γιατί όμως ούτε μπορούσαμε, ούτε έπρεπε να πετύχουμε κάτι πιο σκληρό από αυτήν την σύνοδο κορυφής και την Ε.Ε. τη δεδομένη στιγμή ; Και ποιος ο ρόλος της Μέρκελ και του θλιβερού πολιτικάντη Μακρόν ;

Aς δούμε πιο αναλυτικά το γεωπολιτικό παιχνίδι, σε ότι αφορά τις σχέσεις με την Τουρκία, για να το καταλάβουμε καλύτερα…

Αυτή τη στιγμή υπάρχει στην Ευρώπη ένα μπλοκ ρωσόφιλων ή και εντελώς ρωσόδουλων  ηγεσιών και  χωρών που πρεσβεύουν περίπου το κυνικό δόγμα ότι «δώστε στη Ρωσία και στον Πούτιν-που δεν είναι τόσο κακός- μερικές χώρες να μείνει ικανοποιημένος γεωπολιτικά, ώστε να πάψει στο κάτω, κάτω  να ενοχλεί εμάς και να έχουμε την ησυχία μας»

Αυτές οι χώρες είναι κυρίως η Ελλάδα, η Κύπρος, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ουγγαρία και η Αυστρία και γι’αυτό αυτοί παίζουν βρώμικα στο γεωπολιτικό παιχνίδι.

Τι θέλουν λοιπόν αυτές οι χώρες για την Τουρκία και κατ’επέκταση για τα Ελληνοτουρκικά ; Δεν το έχουν συλλάβει πολλοί, αλλά είναι απλό…

Γι’αυτούς η Τουρκία πρέπει να απομονωθεί τελείως από τη δύση για να πέσει κατά 100 % στην αγκαλιά της φασιστικής Ρωσίας που τώρα δίνει την αποφασιστική μάχη για να την απορροφήσει τελείως.

Έτσι λοιπόν οι πρόσφατες Ελληνοτουρκικές διαφορές δίνουν σε όλους αυτούς τους θλιβερούς ηγέτες μια καλή ευκαιρία για να απομονώσουν τελείως την Τουρκία από την Ευρώπη.

Να λοιπόν γιατί οι διάφοροι Μακρόν και Κουρτς παριστάνουν τώρα τους φίλους της Ελλάδας και ζητούν πιο σκληρές αποφάσεις από την Ε.Ε. κατά της Τουρκίας. Γιατί αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία να στραφεί ολοκληρωτικά η Τουρκία στη Ρωσία, κόβοντας τις σχέσεις με την Ε.Ε. ή και βγαίνοντας από το ΝΑΤΟ.

Αυτό φυσικά ο μέσος Έλληνας– που έχει μάθει παραδοσιακά να είναι τυφλωμένος στο μικρόκοσμο και τις ιδεοληψίες του- το εκλαμβάνει ως φιλελληνισμό, αποθεώνει τον Μακρόν και ταυτόχρονα η καθεστωτική προπαγάνδα του βαθέως τον σπρώχνει για μια ακόμη φορά κατά της Γερμανίας και της Μέρκελ που «είναι εχθρός μας και υποστηρίζει την Τουρκία».

Η Μέρκελ αυτό που προσπαθεί να κάνει από  την πλευρά της είναι να συμβιβάσει τα πράγματα, πρώτον για να αποτρέψει πολεμική σύγκρουση ή θερμό επεισόδιο Ελλάδας-Τουρκίας και επιπλέον γνωρίζει καλά (παρά την αρκετά υφεσιακή της στάση μέχρι τώρα απέναντι στη Ρωσία)  και ότι θα είναι μέγα γεωπολιτικό έγκλημα η πλήρης πρόσδεση της Τουρκίας στη Μόσχα.

Δεύτερον γνωρίζει ότι η Τουρκία φιλοξενεί πάνω από δύο εκατομμύρια πρόσφυγες και αν πιεστεί και άλλο μπορεί κάλλιστα να μετατρέψει την Ευρώπη σε χάος !

Βεβαίως υπάρχουν και τα οικονομικά συμφέροντα και της Γερμανίας και άλλων χωρών στην Τουρκία (σε μια έτσι κι’αλλιώς παγκοσμιοποιημένη οικονομία), αλλά αυτό είναι ένα δευτερεύον θέμα και το επικαλούνται κυρίως οι ντόπιοι καθεστωτικοί προπαγανδιστές για να χτυπήσουν τη Μέρκελ.

Ο Μητσοτάκης και ο πιο ωμά ρωσόδουλος Αναστασιάδης πηγαίνοντας στη σύνοδο γνώριζαν ότι είναι δύσκολο να αποφασιστούν άμεσα κυρώσεις σε βάρος της Τουυρκίας (παρά τις πιέσεις Γαλλίας και Αυστρίας) και απλά πίεζαν για ένα όσο το δυνατόν πιο καυστικό κείμενο κατά αυτής ώστε να χρησιμοποιηθεί και για λαϊκή κατανάλωση.

Ο λόγος που δεν ήταν πιθανό να αποφασιστούν κυρώσεις είναι το ότι Ελλάδα και Τουρκία δεσμεύτηκαν για διαπραγματεύσεις, οπότε οι κυρώσεις θα είναι το επόμενο βήμα σε περίπτωση που η Τουρκία δεν διαπραγματευτεί και κάνει μονομερείς ενέργειες. Πως δηλαδή θα αποφασιστούν κυρώσεις τη στιγμή που επίκειται διάλογος ;

Εδώ ωστόσο παίχτηκε ένα άλλο βρώμικο ρώσικης προέλευσης παιχνίδι που αφορούσε τη Λευκορωσία του πρώην κομμουνιστή δικτάτορα Λουκασένκο και τις επικείμενες κυρώσεις στο καθεστώς του.

Οι ρωσόδουλοι Μητσοτάκης και Αναστασιάδης εδώ μοιράστηκαν ρόλους και έτσι ο πιο ωμά ρωσόδουλος Αναστασιάδης συνέδεσε τις επικείμενες κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας (παρότι εμείς είμαστε εναντίον στο να ανακατευτεί ενεργά η Ε.Ε. στη Λευκορωσία, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) με τα Ελληνοτουρκικά.

Είπε δηλαδή, για να υπηρετήσει για μια ακόμα τα Ρώσικα συμφέροντα, πως “εμείς βάζουμε ιδιότυπο βέτο σε κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας, αν δεν αποφασίσετε κυρώσεις και κατά της Τουρκίας”.

Βεβαίως οι Αναστασιάδης-Μητσοτάκης, όπως προαναφέραμε, δεν ήλπιζαν και πολύ με αυτή την κίνηση σε κυρώσεις κατά της Τουρκίας, αλλά έκαναν αυτήν την κίνηση αποκλειστικά για λογαριασμό της Ρωσίας και την παρουσίασαν στους αδαείς λαούς τους ως πατριωτική (και αυτοί βέβαια «τσίμπησαν).

Μένει να δούμε αν τελικά Μητσοτάκης και Ερντογάν θα πάνε σε διάλογο για υφαλοκριπίδα και ΑΟΖ ή αν κάποιος από τους δύο κάνει τη μοιραία κίνηση και τον τορπιλίσει. Αν τον τορπιλίσει ο Ερντογάν  μάλλον θα υποστεί κυρώσεις, κάτι που δεν θα εξυπηρετήσει κανέναν γεωπολιτικό παίκτη. Αν όμως τορπιλίσει τον διάλογο ο Μητσοτάκης, τι άραγε θα συμβεί ;

Τέλος οφείλουμε να πούμε-και πάλι τελείως κόντρα στο ρεύμα-πως η Ευρώπη, όλος ο δυτικός κόσμος και η Ελλάδα θα πρέπει να χρωστά ευγνωμοσύνη στην καγκελάριο Μέρκελ για τη διπλωματική σοφία, την ψυχραιμία και τον ρεαλισμό με τον οποίον χειρίζεται συνήθως τα κρίσιμα ζητήματα !

Χωρίς αυτήν πιθανότατα σήμερα να μην υπήρχε ευρωζώνη ή να μην η Ελλάδα ούτε στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε. ή και να είχε πάει σε θερμό επεισόδιο ή και πόλεμο με την Τουρκία και μάλιστα με ανοιχτό ακόμα το Μακεδονικό ζήτημα !

Από την άλλη βέβαια έχει μια υφεσιακή στάση (για πολλούς λόγους που δεν είναι της ώρας να εξηγήσουμε) απέναντι στη Ρωσία και στην Τουρκία με την οποία εμείς διαφωνούμε, ωστόσο δεν είναι και ακραιφνώς ρωσόφιλη σαν τον Μακρόν και κρατάει τις στοιχειώδεις κόκκινες γραμμές απέναντι στον φασίστα Πούτιν και τώρα τελευταία και στους Κινέζους κομμουνιστές.

Αυτές οι αντιστάσεις στο φασισμό και η σοφή πολιτική της Μέρκελ στα κρίσιμα ζητήματα είναι αναγκαίες για την παγκόσμια ειρήνη και, για όσο ακόμα θα είναι καγκελάριος, θα πρέπει να αξιοποιούνται και να επαινούνται.

Οφείλω να επισημάνω- για όσους δεν το καταλαβαίνουν- ότι ειδικά οι φετινές ευρωεκλογές μόνο ασήμαντες και προσφερόμενες για πειραματική και αμφιλεγόμενη ψήφο που δεν προσφέρονται και στη δική μας χώρα και στις άλλες χώρες.

Αντίθετα θα λέγαμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει φτάσει πλέον σε ένα κρισιμότατο σημείο, σε βαθμό που να απειλείται η ίδια η ύπαρξή, η ασφάλεια, η ειρήνη και η δημοκρατία της, κάτι που ομολογουμένως δεν το περίμενε κανένας να συμβεί μέσα σε λίγα χρόνια.

H E.E. ιδρύθηκε κατά τα πρώτα χρόνια μετά το τέλος του β’ παγκοσμίου πολέμου για να ενώσει- πάντα σε εθελοντική βάση- πολιτικά και οικονομικά τα κράτη της Ευρώπης ώστε να σταματήσουν οι συνεχείς πόλεμοι και οι διχόνοιες που την ταλαιπωρούσαν μέχρι τότε.

Ταυτόχρονα έπρεπε να αντιμετωπιστεί και το «σιδηρούν παραπέτασμα» δηλαδή η Σοβιετική-κομμουνιστική απειλή που καλοέβλεπε, σε βάθος χώρου, περαιτέρω εξάπλωση στην Ευρώπη και αυτό συνέβη αποτελεσματικά.

Ειδικά λοιπόν μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής  Ένωσης και τη συμφωνία του Μάαστριχτ (1992) ,το πείραμα είχε γενικά πολύ καλά αποτελέσματα και σε επίπεδο ειρήνης και συνεργασίας και σε οικονομικό επίπεδο, αλλά και στον τομέα της πολιτικής δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του πολιτισμού.

Γι’αυτό και σήμερα ο αριθμός των κρατών της έχει φτάσει τα 28- και ενδεχομένως και να αυξηθεί κι’άλλο- με τη συμμετοχή και χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ. Γι’αυτό και σήμερα η Ευρώπη της Ε.Ε. θεωρείται η πιο ευημερούσα και δημοκρατική περιοχή στον κόσμο (με όλα τα προβλήματα και τις στρεβλώσεις της).

Ωστόσο τα τελευταία χρόνια οι πολιτικές και γεωπολιτικές μεταβολές, συγκυρίες και ζυμώσεις είναι τόσες πολλές που έχουν φτάσει το οικοδόμημα της Ε.Ε. να «τρίζει» και να κινδυνεύει ακόμα και με αποσύνθεση ή και διάλυση ,όπως λέμε και παραπάνω. 

Και βεβαίως κάτι τέτοιο θα σήμαινε αργά ή γρήγορα τη βύθιση της ηπείρου μας ξανά στο χάος των εθνικισμών, των αυταρχισμών και των πολέμων !

Τι συνέβη λοιπόν άραγε και φτάσαμε σήμερα σε σημείο μηδέν και  στο σημείο να θεωρούμε  κάθε εκλογική αναμέτρηση (εν προκειμένω ευρωεκλογές) και γεωπολιτική εξέλιξη κομβικά γεγονότα για το μέλλον της Ε.Ε. και της Ευρώπης γενικότερα ;

Το βασικότερο πιστεύω πως είναι ότι ,όλα αυτά τα χρόνια, υποτιμήθηκε ο κίνδυνος της Ρωσίας, της μοναδικής Ευρωπαϊκής μεγάλης δύναμης που δεν εκδημοκρατίστηκε ποτέ και που δεν έχει παραιτηθεί από τις τρελές ιμπεριαλιστικές βλέψεις της.

Όσο η Ρωσία παρίστανε, στη δεκαετία του 90’, τον «ψόφιο κοριό», αναδιοργανωνόταν γεωπολιτικά, στρατιωτικά και διπλωματικά με στόχο τη διάλυση της δημοκρατικής Ε.Ε. και εν συνεχεία τη φασιστική κυριαρχία της, με κάθε μέσο, στην Ευρωπαϊκή ήπειρο.

Κυρίως όμως εξάρτησε ενεργειακά το μεγαλύτερο κομμάτι της αφελούς Ευρώπης που πίστεψε πως η Ρωσία έγινε σύμμαχος χώρα και έπαψε να είναι κίνδυνος.

Επιπλέον η “αρκούδα”κατάπιε  και εκμεταλλεύτηκε αποικιοκρατικά της περισσότερες από τις πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες και- ακόμα χειρότερα-γέμισε με πολιτικούς πράκτορές της ή έστω φιλικούς προς αυτήν  όλη σχεδόν την Ευρώπη (κυρίως ακροδεξιούς και ακροαριστερούς, αλλά και μερικούς άλλους τυχοδιώκτες τύπου Σρέντερ στη Γερμανία και Καραμανλή τον Β’ στην Ελλάδα) ,αλλά και χώρες εκτός Ευρώπης !

Κατά το 2008 όπου ξεκίνησε η παγκόσμια οικονομική κρίση και διαφαίνεται και η σημαντική γεωπολιτική ενδυνάμωση της Ρωσίας, άρχισαν οι πρώτοι τριγμοί και ανησυχίες για την Ε.Ε. και όταν η Ελλάδα χρεοκοπεί τον επόμενο χρόνο, συμπαρασύρει στην κρίση Ιταλία και Ισπανία και η ευρωζώνη φτάνει σε σημείο κινδυνεύει άμεσα με διάλυση.

Η Ευρωζώνη θα παραμείνει ωστόσο ζωντανή χάρις στους εξαιρετικούς χειρισμούς των Μέρκελ-Σόιμπλε και του επιτελείου τους και μάλιστα και με την «μαύρη τρύπα» της Ελλάδας μέσα της…

Ωστόσο αυτή η οικονομική αστάθεια και κινδυνολογία θα κλονίσει πολλούς ευρωπαίους και την ίδια στιγμή αρχίζει να εξαπλώνεται και το σοβαρόταο πρόβλημα της ισλαμοφασιστικής τρομοκρατίας, αλλά και το, ακόμα άλυτο, προσφυγικό και ο συνδυασμός τους…

Την ίδια στιγμή η Ρωσία του Πούτιν, έχοντας «καταπιεί» Ουκρανία, Γεωργία και άλλες χώρες και έχοντας μακελέψει τη Συρία, δυναμώνει και άλλο τις θέσεις της μέσα στην, ενεργειακά εξαρτημένη Ευρώπη και με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. στην Ελλάδα και με ακροδεξιά κόμματα που όλο και ανεβαίνουν.

Φτάνουμε έτσι στο τυχοδιωκτικό-και σε μεγάλο βαθμό ρωσοκίνητο- Brexit που είναι μεγάλη «μαχαιριά» στην καρδιά της Ε.Ε. και γεωστρατηγική αποδυνάμωση και φυσικά και στην βρώμικη εκλογή του Ρωσόφιλου αντιευρωπαίου  Ντοναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, ο οποίος προσπαθεί να βοηθήσει γεωστρατηγικά, με στοχευμένες προβοκατόρικες  διεθνείς πολιτικές, τη Ρωσία κατά της Ε.Ε.

Πέραν αυτών όμως ένα πρόβλημα είναι και η θεωρία της πολιτικής ορθότητας (δηλαδή ιδεών, πράξεων και διατύπωσης λόγου που υποτίθεται πως προστατεύουν ευάλωτες ομάδες ανθρώπων) η οποία έχει πάει στα άκρα της σε όλο το δυτικό κόσμο και φτάνει σε σημείο να απειλεί ακόμα και την ελευθερία έκφρασης ή και τον κοινωνικό ιστό.

Σε αυτή την political correct λογική, ιδεολογήματα όπως ο πολυπολιτισμός (κυρίως) ή ακόμα και η ομοφυλοφιλία και ο φεμινισμός (και συχνά και ο  ανορθολογικός  και ασύμβατος συνδυασμός και των τριών) αρχίζουν να φτάνουν στην υπερβολή και ενοχλούν και να τρομάζουν μεγάλη μερίδα των Ευρωπαίων, κάτι που η ακροδεξιά επίσης εκμεταλλεύεται μαεστρικά με τη δημαγωγία της.

Να λοιπόν πως φτάσαμε-με όλα αυτά- στους ρωσόφιλους ή ρωσόδουλους  Όρμπαν, Σαλβίνι, Κουρτς, Λεπεν, Φάρατζ, Τσίπρες και λοιπούς που γιγαντώθηκαν ή γιγαντώνονται εκλογικά, στους φαιοκόκκινους φασίστες των «κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία και να πως και γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση απειλείται ανοιχτά και πλέον έχει φτάσει στην κρισιμότερη καμπή της.

Εδώ που έχουμε φτάσει οφείλουν όλοι οι Ευρωπαίοι (πολιτικοί, λαοί, ΜΜΕ και αστικές τάξεις) να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να πράττουν ορθολογικά και να αναθεωρήσουν κάποιες πολιτικές και λογικές που αποδεδειγμένα ζημιώνουν την Ευρώπη. Αλλιώς το μέλλον προβλέπεται ζοφερό και ταραγμένο…

Όσο για τα της Ελλάδας, τι να πούμε ; Και μόνο ακούγοντας την προπαγάνδα των 40 κομμάτων που κατεβαίνουν σ’αυτές τις ευρωεκλογές, διαπιστώνει κανείς πως η μεγάλη πλειοψηφία τους διατυπώνει είτε soft, είτε σκληροπυρηνικό αντιευρωπαϊκό λόγο. Από αυτό και μόνο καταλαβαίνει κανείς ότι κάτι σάπιο υπάρχει πολιτικά σε αυτή τη χώρα !

Άλλωστε είναι γεγονός πως η Ρωσία χρησιμοποιεί τακτικά την Ελλάδα για να δοκιμάζει πρώτα πρακτικές βίας, πολιτικής  ανωμαλίας και προβοκάτσιας, αλλά και να στήνει ακραία κόμματα και οργανώσεις που ταυτίζονται με αυτήν (βλέπε Χρυσή Αυγή, ΚΚΕ, Βελόπουλο, Ρουβίκωνα, παλιότερα 17 Νοέμβρη) και άλλους πολλούς.