Αν πάμε πίσω στο μακρινό 2004, μπορούμε να θυμηθούμε πόσο…υπερήφανα και υπερφίαλα οι Ελληνοκύπριοι απέρριψαν το σχέδιο Ανάν (σε αντίθεση με τους Τουρκοκυπρίου που το υπερψήφισαν) το οποίο προέβλεπε επανένωση του νησιού στα πλαίσια διζωνικής ομοσπονδίας.
Αυτό βέβαια έγινε υπό την καθοδήγηση των ρωσόφιλων πολιτικών και των κομμάτων της Κύπρου που διαμόρφωσαν και την κοινή γνώμη αναλόγως και κυρίως βέβαια του ρωσόδουλου (και πρώην μέλους της ακροδεξιάς ΕΟΚΑ) τότε προέδρου Τάσου Παπαδόπουλου.
Έγινε βεβαίως και υπό τα χειροκροτήματα της πλειοψηφίας της αιώνια συμπλεγματικής Ελληνικής κοινής γνώμης και δημοσιογραφίας που μιλούσε για υπερήφανο όχι στους ξένους και για νέες ευκαιρίες που θα έρχονταν για να λυθεί το ζήτημα…Αμ δε…
Για την ακρίβεια ήρθε μια νέα ευκαιρία επίλυσης και αυτή, πιο πρόσφατα, κατά την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στο Κραν Μοντανά της Ελβετίας.
Τότε μάλιστα ήταν υπέρ της επίλυσης και ο Ερντογάν και ο τότε ηγέτης των Τουρκοκυπρίων, αλλά οι Τσίπρας-Κοτζιάς τορπίλισαν τις συνομιλίες διότι στην πραγματικότητα δεν διανοούνταν να πάνε για δεύτερη συνεχόμενη φορά κόντρα στη Ρωσία η οποία δεν ήθελε επίλυση (η πρώτη φορά ήταν η συμφωνία των Πρεσπών), σε ένα κομβικό θέμα εξωτερικής πολιτικής.
Οι λίγοι που φωνάζαμε από την εποχή του σχεδίου Ανάν υπέρ της άμεσης λύσης προειδοποιούσαμε πως οι ευκαιρίες επίλυσης δεν προβλέπεται να είναι πολλές στο μέλλον και πως υπάρχει κίνδυνος οριστικής διχοτόμησης.
Να λοιπόν που η ζωή και η εξωτερική πολιτική τιμωρεί και σήμερα, στο 2023, το Κυπριακό έχει βαλτώσει διπλωματικά και η Τουρκία και η κυβέρνηση των κατεχομένων τάσσεται ανοιχτά υπέρ δύο ανεξαρτήτων κρατών στο νησί και μάχεται διπλωματικά να βρει χώρες συμμάχους που αναγνωρίσουν το λεγόμενο ψευδοκράτος (μη αναγνωρισμένο κράτος είναι η σωστή διεθνώς ορολογία) !
Από την άλλη πλευρά στην ελεύθερη Κύπρο υπάρχει, μετά από πολλά χρόνια, ένας πρόεδρος Χριστοδουλίδης στραμμένος προς τη δύση και που προσπαθεί να κάνει μια στοιχειώδη απορωσοποίηση, καταλαβαίνοντας ότι η χώρα εκτίθεται στους ετέρους της στην Ε.Ε. ως ρωσικό μεγαλοαστικό-επιχειρηματικό πλυντήριο.
Ο Χριστοδουλίδης λοιπόν παρακαλάει τώρα για ένα νέο σχέδιο διζωνικής ομοσπονδίας, περίπου σαν αυτό του Ανάν, που οι Ελληνοκύπριοι το έχουν απορρίψει ουσιαστικά δύο φορές και Τούρκοι και Τουρκοκύπριοι πλέον δεν το θέλουν !
Φανταστείτε ότι και με το σχέδιο Ανάν και με το Κραν Μοντανά θα πήγαιναν στους ελληνοκυπρίους η Αμμόχωστος και τα Βαρώσια, περιοχές που πλέον οι Τούρκοι δεν τις παραχωρούν και τις προορίζουν για Τουρκοκυπριακά τουριστικά θέρετρα !
Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΚΟΣΟΒΟΠΟΙΗΣΗΣ
Το τι θα γίνει στο μέλλον δεν μπορούμε να το προβλέψουμε επακριβώς, αλλά φοβόμαστε ότι το πιο πιθανό είναι να βρεθεί στο μέλλον κάποιο τουρκόφιλο ή τουρκόφιλα κράτη που θα αναγνωρίσουν τη βόρεια Κύπρο ως ανεξάρτητο κράτος και η περιοχή να οδεύσει προς Κοσοβοποίηση (δηλαδή ένα κράτος που κάποιες χώρες θα το αναγνωρίζουν και άλλες όχι και απλά δεν θα είναι στον Ο.Η.Ε.).
Και δεν είναι μόνο ότι η παραδοσιακά ηλίθια Ελληνική διπλωματία μπορεί να πιαστεί στον ύπνο και να συμβεί αυτό, αλλά και ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να οδηγήσει σε μεγαλύτερο ρήγμα Τουρκίας-Ευρωπαϊκής Ένωσης (η οποία [προφανώς θα επιμείνει να υποστηρίζει την Ελληνική Κύπρο).
Και προφανές ότι αυτό το ρήγμα θα στείλει με τα μπούνια την Τουρκία στην αγκαλιά της δολοφονικής-τρομοκρατικής Ρωσίας του Πούτιν και αυτή τη φορά οριστικά και όχι με το ένα πόδι όπως μέχρι τώρα.
Ήδη μάλιστα ο Ερντογάν-και καθόλου τυχαία- δηλώνει πλέον πως «βαρεθήκαμε να σας περιμένουμε 40 χρόνια κύριοι της Ευρώπης για να μας εντάξετε».
Συμπέρασμα λοιπόν ότι η Ρωσία και η πανίσχυρη διπλωματία της έχει κάθε συμφέρον από μια τέτοια κατάσταση κάποιας διεθνούς αναγνώρισης του λεγόμενου ψευδοκράτους, οπότε η Κύπρος θα πρέπει να φοβάται πλέον πολύ βάσιμα !
Δεύτερο συμπέρασμα ότι οι εθνικιστές και οι Ρωσόφιλοι είναι διαχρονικά μεγάλη κατάρα για τον Ελληνισμό, έστω και αν συνήθως παρουσιάζονται ως υπερπατριώτες και βαφτίζουν προδότες όποιους διαφωνούν μαζί τους…
