Ας προσπαθήσουμε να είμαστε όσο γίνεται πιο αντικειμενικοί σε αυτή τη λαίλαπα γεγονότων-αγωνιστικών και μη-που είχαμε στους φετινούς τελικούς στη basket league.
Πράγματι ο Ολυμπιακός χρησιμοποιήσε και εξωαγωνιστικές μεθόδους προκειμένου να φτάσει στην κατάκτηση του τίτλου και με τη διαιτησία και με τρομοκρατικές μεθόδους και κυρίως στο δεύτερο ματς όπου έκανε το 1-1 και δεν είναι παρά κοινό μυστικό ότι ελέγχει την Ε.Ο.Κ. του Λιόλιου. της οποίας μάλιστα οι αποφάσεις (πειθαρχικές και άλλες) παίρνονται με δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Είχαμε λοιπόν ένα πρώτο ματς της σειράς που ο Παναθηναϊκός το καθάρισε εύκολα και ένα δεύτερο ματς όπου ο Ολυμπιακός το πήρε δύσκολα και με παρασκηνιακή βοήθεια και σε εκείνο το σημείο ο ουδέτερος παρατηρητής έδινε προβάδισμα στον Παναθηναϊκό.
Ωστόσο ήρθε και το τρίτο και το τέταρτο ματς, όπου ο Παναθηναϊκός ήταν κακός και τα έχασε απόλυτα δίκαια, παρότι και πάλι ο Ολυμπιακός πήρε κάποια σφυρίγματα που όμως δεν έκριναν κάτι.
Ειδικά στο τελευταίο ματς του ΣΕΦ οι παίκτες του Παναθηναϊκού έμοιαζαν να μην πιστεύουν στη νίκη και να παίζουν απλά για να παίξουν, με τον Αταμάν να μην μπορεί να τους συνεφέρει ότι και αν δοκίμασε.
Πέρα από τα αγωνιστικά ζητήματα που έγειραν την πλάστιγα προς τους ερυθρόλευκους, νομίζουμε πως όλη αυτή η τοξικότητα (για την οποία βέβαια και ο Γιαννακόπουλος έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης) περισσότερο χάλασε το μυαλό των Παναθηναίκών, παρά των παικτών και του προπονητή του Ολυμπιακού, οι οποίοι έμοιαζαν να συσπειρώθηκαν μετά την πρώτη τους ήττα, αλλά κυρίως μετά την ισοφάριση του 1-1.
Συνεπώς νομίζουμε ότι ο Γιαννακόπουλος και δευτερευόντως ο Αταμάν θα πρέπει να αναθεωρήσουν κάποιες συμπεριφορές που εν προκειμένω φάνηκε ότι ευνόησαν και συσπείρωσαν τους αντιπάλους τους, έστω και αν η φετινή χρονιά δεν θεωρείται και καταστροφική.
