Έχοντας παρακολουθήσει τα πρόσφατα ατυχή παιχνίδια του Ατρόμητου και του Αστέρα Τρίπολης στο Europa League, αλλά και γενικά τα παιχνίδια των Ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, διαπιστώνω το εξής…
Όλες σχεδόν (εξαιρώ ιδιαίτερα ΠΑΟΚ κόντρα στη Βασιλεία), συνήθως αρέσκονται σε ένα ποδόσφαιρο της…υπομονής, χωρίς ιδιαίτερη φαντασία και πρωτοβουλίες και με πρώτο στόχο να μη δεχθούν γκολ. Ακόμα δηλαδή και σε παιχνίδια που πρέπει να κυνηγήσουν γκολ και νίκη –παίζουν αυτό το ποδόσφαιρο, ελπίζοντας πως στο τέλος κάτι θα γίνει, κάποια φάση θα τους βγει, και θα σκοράρουν και θα «κλέψουν» τα παιχνίδια…
Το άσχημο είναι ότι δεν έχουν και τους μεγάλους παίκτες για να παίζουν έτσι και να μπορούν να κάνουν από το πουθενά φάσεις και να τις εκμεταλλεύονται, οπότε συνήθως αυτό το ποδόσφαιρο δεν πιάνει και τα αποτελέσματα είναι αρνητικά.
Καθόλου τυχαίο λοιπόν που συχνά έρχονται καλύτερα αποτελέσματα εκτός έδρας για τις Ελληνικές ομάδες, παρά εντός και αυτό οφείλεται ακριβώς σε αυτό τον παθητικό τρόπο παιχνιδιού…
Που διάολο το έμαθαν λοιπόν αυτό το ποδόσφαιρο οι Ελληνικές ομάδες και παραμένουν πιστές σε αυτό ; Μα φυσικά από τον Σάντος ! Ο Πορτογάλος, με τις επιτυχίες που έφερε στο Ελληνικό πρωτάθλημα και στην εθνική Ελλάδας και Πορτογαλίας, έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη σχολή αρνητικού ποδοσφαίρου εν Ελλάδι και πιστούς οπαδούς και μιμητές !
Και μπορεί τα θετικά αποτελέσματα να έρχονταν επί Σάντος με την εθνική ομάδα και οι Έλληνες να τα πανηγύριζαν, αλλά μακροπρόθεσμα αυτός ο άνθρωπος έχει κάνει μεγάλη ζημιά στο Ελληνικό ποδόσφαιρο, αφού αυτός ο ξεπερασμένος τρόπος παιχνιδιού δεν αποδίδει πια διεθνώς και ιδιαίτερα σε επίπεδο συλλόγων.
Από-Σαντοποίηση του Ελληνικού ποδόσφαιρου και άμεσα λοιπόν, αν θέλουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί διεθνώς και να έχουμε και στοιχειώδη επαφή με το πραγματικό ποδόσφαιρο ! Έλεος πια με την ποδοσφαιρική καταστροφή και τον ποδοσφαιρικό τυχοδιωκτισμό…
