Έχουμε πει επανειλημμένως πόσο φτωχό πόσο φτωχό είναι το έμψυχο υλικό της εθνικής ομάδας και γενικά πόσο φτωχό είναι πλέον από ταλέντα το Ελληνικό ποδόσφαιρο και αυτό δεν αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη.
Έτσι αυτό που έχει να κάνει η εθνική ομάδα για να παίρνει αποτελέσματα είναι να εκμεταλλευτεί όσο το δυνατόν καλύτερα, και ως επιλογές και τακτικά, αυτό το φτωχό υλικό του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
Χθες κόντρα στην Αίγυπτο-που πάντως δεν έβαλε τους καλύτερους παίκτες της, ούτε τον άκρως φορμαρισμένο Σαλάχ-διαπιστώσαμε πως η ομάδα απέδωσε καλύτερα (σε σχέση με το ματς με τους Ελβετούς) παίζοντας με κάποιους νέους ή έστω πιο φορμαρισμένους παίκτες.
Πχ. Μπάρκας και Γιαννιώτης καλύτεροι του Καρνέζη. Ο Μπακάκης αρκετά καλός- αν και με «ταβάνι» στις δυνατότητες του- ενώ και ο πάντα τεχνήτης Χριστοδουλόπουλος δεν νοείται να μην παίζει βασικός. Αρκετά καλός ήταν και ο Πέλκας που δεν βλέπω να υστερεί στην απόδοσή του από τον ντεφορμέ Φορτούνη.
Αν ο Σκίμπε καλούσε επίσης Χολέμπα και Σιόβα που, ως γνωστόν, δεν τους θέλουν οι μανατζαραίοι (τον δεύτερο δεν τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση, αλλά δεν παύει να παίζει πρώτη κατηγορία Ισπανίας οπότε είναι καλός έστω και σαν παγκίτης) και μάθαινε την ομάδα να παίζει στοιχειώδες ποδόσφαιρο, αντι αυτής της αντιποδοσφαιρικής μανίας, τότε θα μπορούσε να βελτιωθεί αρκετά η εικόνα μας.
Βεβαίως ένα νικηφόρο φιλικό δεν λέει και πολλά αφού τα επίσημα ματς αρχίζουν τον μακρινό Σεπτέμβρη. Ωστόσο για να αλλάξουν τα πράγματα στην εθνική πρέπει να γίνουν αυτά τα πράγματα που είναι επιβεβλημένα, όπως και πρέπει ο προπονητής να ρίχνει ματιές και στην εθνική ελπίδων που δείχνει σαφή βελτίωση σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
