Για να καταλάβουμε τι οδήγησε στο θρίαμβο του Παναθηναϊκού με 1-3 μέσα στο Καραϊσκάκη (και που παραδόξως ο σχεδόν άτιτλος και σε πτώση για χρόνια Παναθηναϊκός έχει δημιουργήσει εξαιρετική παράδοση απέναντι στον αιώνιο αντίπαλό του τα τελευταία χρόνια) αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στην τακτική προσέγγιση των δύο προπονητών.
Ο μεν Μεντιλίμπαρ κατέβασε την ομάδα του-μετά από έναν ευρωπαϊκό διασυρμό με τη Μακάμπι-με 4-4-2 σαν το πρόβλημά τους σε αυτό το ματς να ήταν περισσότερο μεσοεπιθετικό και λιγότερο αμυντικό, ενώ ήταν περισσότερο ήταν το αντίθετο, κάτι εκ των πραγμάτων ρισκαδόρικο σε ντέρμπι.
Από την άλλη ο Τερίμ είναι λογικό να έχει άλλη προσέγγιση σε ένα ντέρμπι και άλλη σε κάποια ματς όπου ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεώμένος να επιτίθεται από την αρχή και να έχει την πρωτοβουλία (όπως αυτά με Κηφισιά, Λαμία και ΟΦΗ όπου γκέλαρε).
Μιλάμε δηλαδή για ένα πολύ διαφορετικό ματς-ντέρμπι στο οποίο ο Παναθηναϊκός εκ των πραγμάτων θα έπαιζε πιο συγκρατημένα και με στόχο να εκμεταλλευτεί τα αμυντικά λάθη του αντιπάλου που ήταν αναμενόμενο πως θα υπήρξαν.
Εκτός αυτού αποδείχθηκε ότι ο Τερίμ είχε διαβάσει πολύ καλά το τραγικό ματς του Ολυμπιακού με τη Μακάμπι και την απαράδεκτη αμυντική συμποριφορά του και τις μεγάλες αποστάσεις στις γραμμές του και τα προβλήματα στο αμυντικό transition.
Κάπως έτσι λοιπόν ξεκινάει τακτικά το ματς και με τον Πανθηναϊκό να ξεκινάει πατώντας καλύτερα στο ματς, αλλά να δέχεται ωστόσο ένα γκολ, χάρις κυρίως στην εξαιρετική κλάση και ατομική ενέργεια του Ποντένσε.
Εκτιμούμε πάντως ότι το γκολ της ισοφάρισης του Μπακασέτα ήταν πολύ κομβικό για το ματς και γιατί ξεμπλόκαρε τον Παναθηναϊκό και του έδιωξε την ψυχολογική πίεση και γιατί στη συνέχεια του ματς έβγαλε στην επιφάνεια τις αγωνιστικές και τακτικές αδυναμίες για τις οποίες μιλάμε παραπάνω.
Γι’αυτό είδαμε τόσο γρήγορα και το 1-2 απέναντι σε ένα μπλοκαρισμένο Ολυμπιακό και μπόρεσε ο Παναθηναϊκος να πηγαίνει με το πολύτιμο προβάδισμα στο ημίχρονο.
Ο Μεντλίμπαρ προσπάθησε να αντιδράσει στο δεύτερο ημίχρονο με τις αλλαγές του και να διορθώσει όσο γίνεται τα λάθη του, καθώς γνώριζε και τις μεγάλες αμυντικές τους αδυναμίες, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν μια σχεδόν άκαρπη υπεροχή και ελάχιστες καθαρές ευκαιρίες πριν το 1-3 του Πανθηναϊκού.
O Παναθηναϊκος βρήκε τελικά και τρίτο γκολ με τον Ιωαννίδη, λόγω ακριβώς των μεγάλων αποστάσεων στις γραμμές και του κακού transition που είχε και έπειτα ο Ολυμπιακός δεν έδειξε όρεξη για μεγάλα ρίσκα φοβούμενος το διασυρμό (παρότι του βγήκαν δύο ευκαιρίες όπου θα μπορούσε να είχε σκοράρει) !
Κάπως έτσι ήρθε λοιπόν αυτό το αποτέλεσμα που από τη μία προσγείωσε τον Ολυμπιακό στην πραγματικότητα, δείχνοντας ότι ο Παναθηναϊκος είναι σαφώς πιο δεμένη και καλύτερα δουλεμένη ομάδα και παρά τις τρείς καταστροφικές γκέλες που έκανε στα μικρά παιχνίδια και ο οποίος δείχνει ότι έχει ακόμα πιθανότητες να πάρει τον τίτλο.
Πλην όμως, πέρα από τα πολλά ντέρμπι που θα δώσει στα play-off, θα πρέπει να διαχειριστεί καλύτερα και τα ματς με τους αδιάφορους Άρη και Λαμία οι οποίοι καθόλου δεν αναμένεται να του χαριστούν.
Από την άλλη, από αυτό που έπεθε ο Ολυμπαικος μέσα σε τέσσερις μέρες, θα πρέπει να πάρουν όλοι το μάθημα να μην αποθεώνουν προπονητές τόσα πρόωρα (όπως έγινε με τον Μεντιλίμπαρ) οι οποίοι δεν είναι μάγοι όσο ικανοί και αν είναι.
Επιπλέον αυτά τα ματς (Μακάμπι και Παναθηναϊκος) μας έδειξαν πως οι ερυθρόλευκοι έχουν στο ρόστερ του και κάποιους υπερτιμημένους παίκτες που πολλοί έσπευσαν να αποθεώσουν, όπως πχ. Ορτέγκα και Ναβάρο, για να μην πούμε και για τον Ροντινέι που υστερεί φανερά αμυντικά.