Ας σταθούμε σε κάποια συμπεράσματα από τη νίκη της εθνικής με 2-0 στο Βαντούζ με το αδύναμο Λιχτενστάιν που αποτελεί ένα μικρό πρώτο θετικό βήμα.
Το πρώτο θετικό που είδαμε είναι ότι οι παίκτες έβγαλαν μεγαλύτερο πάθος και διάθεση για ποδόσφαιρο που συχνά τα τελευταία χρόνια λείπει από την ομάδα στις «σφαλιάρες» που τρώει.
Το δεύτερο είναι η καλή αμυντική μας λειτουργία (έστω και χωρίς Παπασταθόπουλο και Μανωλά), καθώς δεν απειληθήκαμε σχεδόν καθόλου από το Λιχτενστάιν το οποίο δεν έβγαλε καθαρή ευκαιρία.
Το δεύτερο είναι ότι-ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο- υπήρχε ένα στοιχειώδες τακτικό πλάνο μέσα στο γήπεδο και ένας μπούσουλας για το πως θα διασπάσουμε τη μαζική άμυνα των αντιπάλων, ενώ βγήκαν και στοιχειώδεις αυτοματισμοί που επίσης τα τελευταία χρόνια απουσίαζαν.
Αλλά κακά τα ψέματα, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, ήταν φανερή και η έλλειψη φαντασίας και υψηλής τεχνικής-που είναι μεγάλο πρόβλημα στο Ελληνικό ποδόσφαιρο- οπότε και φτιάξαμε λίγες φάσεις και ευτυχώς τελικά που ήρθε το γκολ του Φορτούνη στο 45’..
Δημιουργικά χαφ δεν υπήρχαν στην ενδεκάδα, με εξαίρεση τον Φορτούνη, και φτάσαμε σε σημείο να προσπαθούν να φτιάξουν παιχνίδι ο Ζέκα, ο Κουρμπέλης, και ο Σάμαρης (οι πιο τεχνίτες Μάνταλος και Χριστοδουλόπουλος δεν έπαιζαν) και φυσικά με πενιχρά αποτελέσματα.
Στο δεύτερο ημίχρονο η εικόνα μας βελτιώθηκε και βγάλαμε αρκετές φάσεις, για το λόγο ότι έφυγε το άγχος και γιατί τρέξαμε και πρεσάραμε περισσότερο με αποτέλεσμα τα αναξιόπιστα χαφ και στόπερ του Λιχτενστάιν να υποπίπτουν σε συνεχόμενα λάθη και να κερδίζουμε συνεχώς μπάλες.
Όσο για την επιθετική μας γραμμή-που είναι και αυτή ένα πρόβλημα τα τελευταία χρόνια- θεωρώ ευτύχημα την αποχώρηση του Μήτρογλου και την αντικατάσταση από τον Δώνη, διότι ο Μήτρογλου έχει δείξει πως όταν δεν είναι σε καλή κατάσταση και πλήρη ετοιμότητα, δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα.
Ο Δώνης μπορεί κατά τ’άλλα να μην φάνηκε ιδιαίτερα, αλλά όταν χρειάστηκε έκανε την ωραία ατομική ενέργεια και σκόραρε κλειδώνοντας το παιχνίδι, ενώ ευχάριστη έκπληξη ήταν και ο δραστήριο Μασούρας.
Το κρίσιμο ματς με τη Βοσνία είναι φυσικά μια διαφορετική ιστορία, αφού θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με πιο αμυντικογενή τακτική δεδομένου ο αντίπαλος υπερτερεί τεχνικά και θα πρέπει να κλείσουμε τους χώρους.
Με αυτό δεδομένο συν την αναμενόμενη συμμετοχή του Παπασταθόπουλου, θα λέγαμε ότι είναι ένα ματς που μας ταιριάζει, αν μπορέσουμε να ελέγξουμε το ρυθμό του, και που μπορούμε να είμαστε ανταγωνιστικοί.
Επειδή όμως το νόμισμα έχει δύο όψεις, το ματς της Βοσνία είναι και ένα ματς που αν σου στραβώσει-δεχόμενος ένα γκολ νωρίς-μπορείς και να χάσεις με κάτω τα χέρια, όπως ακριβώς συνέβη και πριν λίγα χρόνια επί Σάντος (3-1 για τους Βόσνιους στη Ζένιτσα). Οπότε ας είμαστε συγκρατημένοι…
