Αναρωτηθήκαμε στο προηγούμενο άρθρο-και δώσαμε και μια στοιχειώδη πολιτική απάντηση-πως γίνεται ένας τόσο ηθικά κατώτατος τύπος σαν τον Τραμπ να διεκδικεί δεύτερη τετραετία στη μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου που θεωρούνται οι ΗΠΑ ;
Αναφέραμε και αιτίες και αφορμές που έσπρωξαν κόσμο προς τα εκεί, αλλά ότι απάντηση και να δώσαμε δεν παύει η Αμερική να είναι μια από τις μεγαλύτερες και καλύτερες οικονομίες του πλανήτη και η οποία φτιάχτηκε από μετανάστες, οπότε ζητήματα όπως η οικονομία και η μετανάστευση μεγαλοποιήθηκαν υπερβολικά από τους Ρεπουμπλικάνους και στο μυαλό των ψηφοφόρων τους (τι να πουν άργε και τι να ψηφίσουν τότε οι πιο φτωχές χώρες, όπως πχ. η δική μας χώρα…).
Ο Τραμπ πάντως νίκησε θριαμβευτικά, εκμεταλλευόμενος τις στρεβλώσεις και κουσούρια των Δημοκρατικών και τι συμπεράσματα βγάζουμε από κοινωνιολογική άποψη:
- Αν ξέρεις καλά να χειραγωγείς τις μάζες με την κατάλληλη δημαγωγία και με καλή γνώσή για το τι θέλει να ακούσει ο κάθε λαός στην κάθε κουλτούρα για να παρασυρθεί, μπορείς να πετύχεις αδιανόητα πράγματα στην πολιτική (και ο Χίτλερ άλλωστε με εκλογές βγήκε όπως και οι Τσάβεζ-Μαδούρο στη Βενεζουέλα και ο Μιλόσεβιτς στη Γιουγκοσλαβία και άλλοι τύρρανοι και καταστροφείς, αν και εκεί σε πολύ χειρότερες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες)
- Η πολιτική διαμόρφωση της κοινής γνώμης και η κυρίαρχη πολιτική πληροφορία έχει αλλάξει κατά πολύ στη νέα εποχή λόγω του ίντερνετ και των social media και αυτό μπορεί να έχει και θετικές και αρνητικές πλευρές.
Μπορεί πχ, κάποιος να πάει πιό εύκολα κόντρα στην κυρίαρχη πληροφορία και ρεύμα από τη θετική πλευρά, αλλά μπορεί και ο κάθε ανόητος και κάθε λογής προπαγανδιστής να πει την ανοησία του και να πάρει δημοσιότητα, like και αξία και να επηρεάζει την κοινή γνώμη.
Γι’αυτό λοιπόν μπορεί σε εκλογικές διαδικασίες να βλέπουμε ανεξήγητα ρεύματα που δημιουργούνται και ανεξήγητα εκλογικά αποτελέσματα και αυτό θα το δούμε στο μέλλον με μεγαλύτερη συχνότητα στον πλανήτη.
- Όταν ένας δημαγωγός πολιτικός καταφέρει να χειριστεί αρκετά καλά τις μάζες και να πετύχει τη ριζοσπαστικοποιήση τους-ο Τραμπ τα κατάφερε και τα δύο- τότε αυτές οι μάζες όχι μόνο δεν πείθονται για το πόσο επικίνδυνος και ανήθικος μπορεί να είναι αυτός που στηρίζουν, αλλά αντίθετα πιστεύουν ότι πάνε κόντρα στο σύστημα το οποίο πολεμά τον…μεγάλο ηγέτη τους.
Αυτό συνέβη και τώρα στην Αμερική με έναν Τραμπ με ανοιχτές σοβαρές δικαστικές υποθέσεις και έχοντας στο «ενεργητικό του» τη φασιστική επίθεση των τραμπούκων του στο καπιτόλιο πριν τέσσερα χρόνια.
Κάτι τέτοιο συνέβη μάλιστα και στην Ελλάδα με τη Χρυσή Αυγή η οποία για ένα διάστημα διατηρούσε, αλλά και αύξανε τα ποσοστά της, ακόμα και όταν αποκαλύφθηκε ότι σκότωσε εν ψυχρώ άνθρωπο !
Πάμε τώρα και στα πολιτικά συμπεράσματα από τη νίκη του Τραμπ όπου αυτό που διαπιστώνουμε-και το βλέπουμε δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό και στην Ευρώπη-είναι μια παρακμή της δύσης και πολιτική και ηθική.
Αν παρατηρήσει καλά κανείς τι συμβαίνει πολιτικά σε πολλές χώρες της δύσης, μπορεί να δει ότι έχει επικρατήσει ένα μοντέλο που μπορεί να το πει κανείς ακόμα και απολιτίκ.
Δηλαδή κυβερνώντες κατασκευάσματα της πολιτικής ορθότητας και της woke ατζέντας και οι οποίοι γι’αυτό ακριβώς το λόγο μεταχειρίζονται πολύ καλά ή με επιείκια από την αστική τάξη και τα ΜΜΕ και αυτοί οι πολιτικοί στην πραγματικότητα μπορεί να είναι απλά καλοί διαχειριστές, αλλά και ούτε καν αυτό !
Έτσι λοιπόν Μπάιντεν,Μακρόν, Σολτς, Τριντό ή ακόμα και Μητσοτάκης στην Ελλάδα και άλλοι πολλοί είναι σε μεγάλο βαθμό τέτοια κατασκευάματα και αυτό οι λαοί μπορεί να μη μπορούν να το αποκωδικοποιήσουν στο σύνολό τους όπως εμείς, αλλά σε ένα βαθμό το βλέπουν ή το διαισθάνονται.
Τα προβλήματα όμως είναι υπαρκτά σχεδόν παντού στον κόσμο και αίφνεις οι δυτικοί λαοί τα ζουν και διαπιστώνουν ότι οι χώρες τους-όσο προοδευμένες και αν είναι- δεν μπορούν να κυβερνώνται με «αυτόματο πιλότο» και ιδίατερα μετά το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία !
Εκεί λοιπόν έρχονται οι δημαγωγοί τύπου Τραμπ, Λεπέν, Βίλντερς ή πιο παλιά Τσίπρας και Καμμένος, Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα και το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να ποντάρουν πχ. στον πατριωτισμό ή στην ξενοφοβία και να βρουν και εχθρό γιατί έτσι είναι πιο πειστικοί στις μάζες.
Αυτός ο εχθρός μπορεί να είναι κάποιο ξένο κράτος, οι μετανάστες ή ένα κομμάτι τους (όπως πχ. οι Μουσουλμάνοι) απλά μια κυρίαρχη ελίτ ή ένα κομμάτι της.
Ακόμα χειρότερα αυτοί οι δημαγωγοί μπορεί να λένε-και πολλοί το κάνουν-ότι η Ρωσία του Πούτιν δεν είναι τόσο κακή και πρέπει κι’εμείς ως δύση να κάνουμε κάποιες υποχωρήσεις (δηλ. να τους δώσουμε καμιά χώρα, όπως την Ουκρανία) για να τους ηρεμήσουμε και να τα έχουμε καλά μαζί τους…
Εν τέλει οι διάφοροι Τραμπ ποντάρουν γενικά στα χειρότερα ένστικτα τον λαών και σε ένα μεγαλοϊδεατισμό ή και μισαλλοδοξία που μπορεί, αλλού να είναι πιο φανερός (όπως πχ. στην Ελλάδα) και αλλού πιο καλά κρυμμένος αλλά να βγεί και πάλι στην επιφάνεια (δυτική Ευρώπη και ΗΠΑ).
Mήπως μπορούν όμως τέτοιοι πολιτικοί να λύσουν προβλήματα, αν πάρουν την εξουσία, ακόμα και αν δείξουν κάποιο αυταρχισμό;
Νομίζουμε πως όχι και τόσο-με λίγες ίσως εξαιρέσεις, όπως πχ. η Μελόνι στην Ιταλία-που παραδόξως έχει δείξει αξιοπρόσεκτο πραγματισμό, αποτελεσματικότητα και σύναιση.
Έτσι το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι η δεύτερη θητεία του Τραμπ δεν πρόκειται να ενθουσιάσει τους Αμερικανούς και πολύ περισσότερο Ευρώπη και τρίτο κόσμο, ακόμα και αν τηρήσει αρκετά τις δεσμεύσεις του.
Αν πάντως μπορεί να βγει και κάτι καλό από όλες αυτές τις εξελίξεις μπορεί να είναι το όποιο πλήγμα του άκρατου δικαιωματισμού και της λεγόμενης woke ιδεολογίας που από την Αμερική μας ήρθε και στην Ευρώπη και πλέον στην Ελλάδα.
Το woke (επικεφαλής του οποίου είναι οι ΛΟΑΤΚΙ με τις γνωστές ακραίες ιδέες τους) πέρα από τις ιδεολογικές ακρότητες και πρακτικές που το χαρακτηρίζουν δεν έχει στην πραγματικότητα τίποτα το ανθρώπινο μέσα του, παρά είναι και αυτό ένα καπιταλιστικό σύστημα ( οικονομικός κορπορατισμός όπου το ένα κεφάλαιο επιτίθεται στο άλλο να το εκτοπίσει με όχημα το woke).
Φέρνει μάλιστα τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που λέει ότι θέλει, καθώς σπρώχνει κόσμο στο αντίθετο άκρο, δηλαδή κατά αυτών των μειονοτήτων που λέει ότι θέλει να προστατεύσει, καθώς είναι φανερό πως ζητήμα που οι Δημοκρατικοί έκαναν σημαία τους, όπως οι εκτρώσεις, ο φεμινίσμος και οι ΛΟΑΤΚΙ, ελάχιστα απασχόλησαν τον μέσο Αμερικανό ψηφοφόρο ή και τον έσπρωξαν στο αντίθετο άκρο, το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία.
