Αυτό που μας έχει κάνει εντύπωση σε αυτήν σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία των κομμάτων δεν είναι τόσο όσα λέγονται από όλες τις πλευρές-και κυρίως από τα δύο κόμματα εξουσίας-αλλά όσα δεν λέγονται διότι για κάποιον λόγο δεν τολμάει να τα αγγίξει κανένας.
Ας τα πάρουμε λοιπόν με τη σειρά: Πρώτον τη μεγαλύτερη εντύπωση μας κάνει ότι ελάχιστα ακούγεται η λέξη Ουκρανία (και όταν ακούγεται είναι για να δικαιολογηθεί η φτώχεια και η ακρίβεια) παρότι εκεί εξελίσσεται ένας πόλεμος-εισβολή κρίσιμος για το μέλλον όλης της Ευρώπης και ίσως και του πλανήτη ! Σε ποιο άλλο κράτος του κόσμου-είτε δημοκρατικό είτε αυταρχικό- θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο ;
Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό ; Γιατί αυτός ο κτηνώδης πόλεμος που κάνει η αυταρχική ιμπεριαλιστική Ρωσία δεν περνάει ούτε στα ψηλά των Ελληνικών εκλογών ;
Εκτιμούμε διότι ο διπρόσωπος Μητσοτάκης και ο φιλοσυριζαίος Ανδρουλάκης δεν θέλουν να φέρουν σε δύσκολη θέση και να αποκαλύψουν τα ρωσόφιλα κόμματα της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΜΕΡΑ 25, Ελληνική λύση) και τις ηγεσίες τους για τα πραγματικά γεωπολιτικά πιστεύω τους !
Διότι παρότι ο Κούλης Μητσοτάκης φαινομενικά είναι με την Ουκρανία-και δεν γίνεται ένας Όρμπαν ή ένας Ερντογάν-έχει μέσα στο κόμμα του τον Ρωσόφιλο Υπ.Εξ. Δένδια, αλλά και την ισχυρή ρωσόφιλη ομάδα των Καραμανλικών και επιπλέον καθόλου δεν συγκρούεται με τη Ρωσόφιλη αστική τάξη στη χώρα μας τύπου πχ.Ιβάν Σαββίδη, Κοπελούζου κλπ.
Ομοίως στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει από πίσω ο “κατακόκκινος Λαλιώτης, που κινεί σε μεγάλο βαθμό τα νήματα, σε ένα κόμμα που έχει μάλιστα μεγαλύτερη αντιδυτική παράδοση από την εποχή του Σοβιετικού πράκτορα και πρώην Τροτσκιστή ιδρυτή του Ανδρέα Παπανδρέου.
Δεύτερον ελάχιστα πράγματα ακούμε από όλους αυτούς για την ανεργία που είναι ίσως το βασικότερο δεινό της Ελληνικής οικονομίας τη δεδομένη στιγμή.
Η μεν Νέα Δημοκρατία δίνει καραμπινάτα fake νούμερα για μόλις 10 με 11 % ανεργία (που κανείς σκεπτόμενος που κυκλοφορεί μέσα στην κοινωνία δεν μπορεί να πιστέψει), αλλά για κάποιο λόγο δεν επαίρεται και πολύ προεκλογικά γι’αυτό το κατόρθωμα της μείωσής της. Για ποιόν λόγο ;
Από την άλλη παραδόξως ο ΣΥΡΙΖΑ ελάχιστα μιλάει για την ανεργία και επιπλέον ουδέποτε έχει καταγγείλει τα fake νούμερα του Μητσοτάκη. Τι φοβάται και αυτός και δεν αγγίζει αγγίζεται αυτό το τόσο κομβικό θέμα ; Υπάρχει κάποια εθνική γραμμή ;
Tρίτον βλέπουμε ότι όλοι κάνουν τις προτάσεις και τις επισημάνσεις τους για τα οικονομικά της χώρας και πως θα βελτιωθούν και το πως θα ανέβουν οι μισθοί, αλλά ελάχιστα μιλάνε για βιομηχανία και την καταστροφή της που συντελείται και για επενδύσεις στη χώρα.
Αυτό κι’αν δεν είναι καθόλου τυχαίο δεδομένου ότι η αποβιομηχάνιση και η αποεπένδυση είναι το νούμερο ένα πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας και συμβαίνει με τη σύμφωνη γνώμη των ηγεσιών όλων των κομμάτων εδώ και μερικές δεκαετίες !
Εύκολα μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι αυτό τα κόμματα δεν το αγγίζουν για να μην αντιλαμβάνεται ο κόσμος που οφείλονται, μεταξύ άλλων, οι χαμηλοί μισθοί και η ανεργία.
Υπάρχουν όμως και δύο ακόμα ζητήματα που δεν αγγίζονται. Το ένα αφορά κυρίως τη Νέα Δημοκρατία και είναι η συμφωνία των Πρεσπών για την οποία δημαγωγούσε εθνικολαϊκίστικα και κινδυνολογικά και ταυτιζόταν με τους Χρυσαυγήτες με τους οποίους κατέβηκε και μαζί στα αλήστου μνήμης αηδή συλλαλητήρια.
Φυσικά η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να το αγγίξει αυτό το θέμα, καθώς άλλωστε έχει και τα εύσημα του Ζάεφ ότι βοηθάει τη χώρα του στην Ευρωπαϊκή της πορεία, οπότε σωπαίνει ! Ούτε όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ το χτυπάει αυτό στη Νέα Δημοκρατία, ενδεικτικό του πόσο συνεπείς δεν είναι και ότι δεν έχει αρχές ως κόμμα.
Τέλος πολύ περίεργο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (και τα άλλα αριστερά κόμματα) δεν χτυπάει σχεδόν καθόλου τις πολλές κακές επιδόσεις της κυβέρνησης στην αντιμετώπιση του Covid και τους τυχοδιωκτικούς χειρισμούς του Μητσοτάκη κατά την αντιμετώπιση της πανδημίας. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο λόγο για να συμβαίνει αυτό πέρα το ότι αυτοί δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν τους “ψεκασμένους” αντιεμβολιαστές και αντικαραντινιστές είτε δεξιούς, είτε αριστερούς…
Όπως καταλαβαίνεται δηλαδή η δημοκρατία μας στην Ελλάδα είναι αρκετά τραυματισμένη ώστε ακόμα και προεκλογικά φαίνεται να υπάρχουν άτυπα πρωτόκολλα για θέματα που δεν πρέπει να αγγίζονται και τις διαφωνίες τους να περιορίζονται σε πιο ανώδυνα ζητήματα και συχνά δευτερεύοντα.
