Aλήθεια πόσα χρόνια πίσω πρέπει να πάμε για να θυμηθούμε ένα τόσο σπουδαίο παιχνίδι όσο αυτό που έκανε η εθνική μας ομάδα στην Αγγλία ;
Είμαι 47 χρόνων αλλά δύσκολεύομαι να θυμηθώ ένα καλύτερο παιχνίδι της εθνικής ομάδας, μια τέτοια νίκη με καλό ποδόσφαιρο, έστω και αν έχει ξανακερδίσει μεγάλους αντιπάλους και έχει κερδίσει και κύπελλο Ευρώπης στο παρελθόν !
Και το τονίζουμε αυτό γιατί η μεγάλη επιτυχία της εποχής Ρεχάγκελ του 2004 ήρθε με βάση στην άμυνα και την ανάσχαιση και ότι ότι κάτσει μπροστά (στημένες φάσεις ή λάθη του αντιπάλου) και για να μη μιλήσουμε βέβαια για το άθλιο αντιποδόσφαιρο της εποχής Σάντος τον οποίον κάποιοι έχουν θεοποιήσει στην Ελλάδα…
Στο Γουέμπλεϊ είδαμε λοιπόν θετικό ποδόσφαιρο και μια ομάδα που και ήξερε να αμύνεται καλά, αλλά και που ήθελε να δημιουργήσει και δεν ταμπουρώθηκε στην άμυνα και κυρίως ούτε έναν παίκτη να υστερήσει και να μην λειτουργεί βάσει του πλάνου.
Το γεγονός ότι το ματς ήταν για το Nations league και ότι πετύχαμε μια κάκιστη Αγγλία που φάνηκε να μην έχει γνώση του αντιπάλου της δεν υποτιμάει σε καμία περίπτωση αυτή την ιστορική νίκη που ήρθε βέβεια σε πολύ δύσκολες ψυχολογικές συνθήκες και ψυχολογικής διαχείρισης-λόγω Μπάλντοκ-προπονητή και παικτών.
O καθένας μπορούσε να δεί, την ώρα που η Ελλάδα του Γιοβάνοβιτς ήξερε τι ζητούσε μέσα στο γήπεδο, ότι η Αγγλία παρέταξε μια ομάδα προορισμένη να παίξει φουλ επιθετικά, αλλά χωρίς να ξέρει πως να το κάνει.
Οι γραμμές της ήταν πολύ μακριά, οι αμυντικοί της τράκαραν μεταξύ τους και έτσι αμυντικά ήταν στο πολλαπλάσιο πιο ευάλωτη από την εποχή του Σαουθγκέιτ.
Κάπως έτσι φτάσαμε να τους κάνουμε δύο γκολ, συν τρία που ακυρώθηκαν, αλλά και να τους κάνουμε το 2-1 στις καθυστερήσεις και μάλιστα σε σετ παιχνίδι και όχι με καμιά αντεπίθεση και την ίδια στιγμή να δεχθούμε πολύ λίγες καθαρές ευκαιρίες.
Αυτή λοιπόν η εθνική ομάδα του Γιοβάνοβιτς δείχνει ότι μπορεί να κάνει πολύ καλά πράγματα και ιδιαίτερα όταν μπουν και οι Τσιμίκας, Ιωαννίδης που λείπουν και ίσως αργότερα και κάποιοι από τους πιτσιρικάδες του Ολυμπιακού.
Αξίζει πάντως να πούμε ότι το βασικό προσόν της δικής μας ομάδας είναι η καλή ομοιογένεια και χημεία και ότι δεν προχωράει σε σαρωτικές αλλαγές όπως στο παρελθόν, καθότι ο Γιοβάνοβιτς προχωρά την ομάδα περίπου όπως την παρέλαβε από τον Πογέτ και με λίγες μόνο προσθήκες όπως πχ. του νεαρού Ζαφείρη.
Αξίζει να πούμε λοιπόν ένα καλό λόγο και στη δουλειά του Πογέτ και στο θετικό ποδόσφαιρο που είδαμε επί των ημερών του (και ας έχασε την πρόκριση στο Euro στα πέναλτι σε ένα δύσκολο εκτόε έδρας νοκ-άουτ ματς) και ακόμα και στον Φαν Σιπ που, μολονότι δεν ήταν σπουδαίος προπονητής, καθιέρωσε παίκτες όπως ο Παυλίδης, ο Χατζηδιάκος, ο Μαυροπάνος και ο Ρότα που εκείνη την εποχή αμφισβιτήθηκαν αρκετά.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα μας χαριστεί τίποτα και ότι υπάρχεουν εύκολοι αντίπαλοι, με αρχή το σημερινό με τους Ιρλανδούς που αναμένονται επικίνδυνοι και βελτιωμένοι σε σχέση με το εκεί μεταξύ μας παιχνίδι.
Υπάρχει άλλωστε και ο κίνδυνος σωματικού και ψυχολογικού αδειάσματος από την υπερπροσπάθεια του Γουέμπλεϊ και αυτό πιστεύουμε ότι ο προπονητής πρέπει να το έχει αντιληφθεί και να το αντιμετωπίσει.
