Δίκαια πρωταθλήτρια Ευρώπης η Ιταλία

Aθλητικά Ποδόσφαιρο

Το πρώτο πράγμα που μπορούμε να πούμε για το Euro που μόλις τελείωσε είναι ότι η Ιταλία δίκαια σήκωσε το κύπελλο, παρότι δεν νομίζουμε ότι ήταν το καλύτερο ρόστερ στο τουρνουά.

Το σήκωσε όμως δίκαια διότι συνολικά έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο (μαζί ίσως με τη Δανία), αλλά κυρίως ήταν η πιο σταθερή ομάδα στη διοργάνωση, κάτι που οι αντίπαλοί της δεν έκαναν αρκετά.

Σε ότι αφορά το παιχνίδι εκτιμούμε ότι η Αγγλία προσπάθησε με «Ιταλικό» τρόπο να πάρει αυτή τη νίκη. Και το λέμε αυτό με βάση τον αρχικό σχηματισμό-με τους πέντε αμυντικούς-αλλά και το πως έπαιξε μετά το απρόσμενα γρήγορο γκολ που πέτυχε.

Που έχασε λοιπόν το παιχνίδι η Αγγλία ; Σε μεγάλο βαθμό στο ότι δεν «σκότωσε» τον αντίπαλο στο πρώτο ημίχρονο. Τότε που ήταν γενικά καλύτερη και που η Ιταλία ήταν έξω από τα νερά της και κομμένη στα δύο.

Οι Άγγλοι λοιπόν όχι μόνο δεν έγιναν πιο πιεστικοί για να κάνουν κι΄άλλο γκολ στο πρώτο μέρος, αλλά περιορίστηκαν απλά στο να καλύπτουν τους χώρους και να ελέγχουν το παιχνίδι.

Και πέρα από το γκολ κυριολεκτικά δεν έβγαλαν άλλη ευκαιρία σε αυτό το πρώτο μέρος, ενώ από την άλλη οι Ιταλοί ήταν και αυτοί σχεδόν ανίκανοι να απειλήσουν, έχοντας μια εντελώς ανούσια κυκλοφορία της μπάλας.

Η δυσκολία των Ιταλών να αναπτυχθούν και να επιτεθούν ήταν τέτοια που γύριζαν τη μπάλα συνεχώς προς τα πίσω, καθώς οι Άγγλοι κάλυπταν όλους τους χώρους, μη μπορώντας να βρουν διαδρόμους.

Το δεύτερο ημίχρονο ήταν βέβαια μια άλλη ιστορία. Ο Μαντσίνι απέδειξε στην κρίσιμη στιγμή είναι ότι καλός προπονητής και μπορεί να παρεμβαίνει επιτυχώς στα παιχνίδια.

Έτσι με τις δύο αλλαγές (Μπερναρντέσκι, Μπεράρντι, Κριστάντε) ανακάτεψε την τράπουλα και μπέρδεψε την Αγγλική άμυνα, καταφέρνοντας, όσο περνούσε ο χρόνος, να γίνονται και πιο πιεστικοί και τελικά να φτάσουν, μάλλον αναμενόμενα, στο γκολ με τον Μπονούτσι.

Από εκεί και πέρα η Ιταλία είχε το ψυχολογικό και τακτικό προβάδισμα, μέχρι τη λήξη του κανονικού αγώνα, παρότι δεν κατάφερε τελικά να φτάσει σε ένα δεύτερο γκολ.

Από την άλλη οι αλλαγές του Χέντερσον και του Σάκα δεν βγήκαν καθόλου στον Σαουθγκέιτ, ο οποίος έκανε και άλλα μοιραία λάθη…

Πρώτον άργησε να βάλει τον Γκρίλις (τον έβαλε στο 109’),ενώ αγνόησε επειδικτικά τους πολύ ποιοτικούς Σάντσο και Ράσφορντ τους οποίους επιστράτευσε μόλις στο 120’ (δηλαδή αποκλειστικά για τα πέναλτι).

Έτσι λοιπόν, ενώ διακρίναμε ότι η Αγγλία είχε λίγες περισσότερες δυνάμεις στην παράταση, πάντα με ένα πνεύμα δευτεραγωνιστή και λόγω των λαθών του προπονητή που προαναφέραμε, το ματς έγινε μοιρασμένο και ισορροπημένο και μοιραία οδηγήθηκε στα πέναλτι.

Εκεί βεβαίως είναι κατανοητό τι συνέβη, με τον Σαουθγκέιτ να προβαίνει σε λανθασμένη σειρά εκτελεστών, αλλά και στην επιλογή «κρύων», νεοεισελθόντων παικτών για να εκτελέσουν.

 Για να αποδειχθεί έτσι ότι η διαδικασία των πέναλτι δεν είναι μόνο τύχη και συγκυρίες, αλλά και ικανότητα παικτών και προπονητή…

Η Ιταλία πάντως σήκωσε την κούπα-για πρώτη φορά από το μακρινό 1968- και το πανηγύρισε έξαλλα και τώρα θα αρχίσει να προετοιμάζεται για την πρόκληση του μουντιάλ του Κατάρ, αλλά χωρίς τον εξαιρετικό Μαντσίνι στον πάγκο.

Όσο για την Αγγλία, ας μην ξεχνάμε ότι με τον Σαουθγκέιτ ήταν τέταρτη στο μουντιάλ της Ρωσίας και τώρα δεύτερη στο Euro, κάτι που φυσικά δεν είναι κάτι αμελητέο. Από την άλλη ωστόσο ξέρουν και οι ίδιοι ότι ουσιαστικά διοργάνωναν το φετινό Euro, οπότε έχασαν μια μεγάλη ευκαιρία να σηκώσουν ένα κύπελλο.

 Από την άλλη η Αγγλία σε αυτό το Euro περισσότερο έγινε αντιπαθής, παρά κέρδισε νέους φίλους και ο λόγος ήταν και η διαιτησία σκάνδαλο στο ματς με τη Δανία, αλλά και η αλαζονική συμπεριφορά των φιλάθλων της με αποδοκιμασίες σε εθνικούς ύμνους αντιπάλων, τραμπουκισμούς και γενικά άκρατο σωβινισμό.